DE DOOD

Nieuwe aHOElinea

Ik voel me verbonden met de dood… als rode draad door mijn leven. Ik belandde tijdens mijn eerste ayahuasca weekend in de baarmoeder, waar ik me alleen en verlaten voelde. Voordat ik geboren ging worden voelde ik de dood al bij me. En laten we eerlijk zijn, dood en geboorte zijn hetzelfde portaal, de deur gaat alleen naar de andere kant open. 

Die eenzaamheid heb ik als kind lang gevoeld en in mijn puberteit had ik ook weleens de wens om dood te gaan, daar dacht ik over na. Toen ik een klasgenootje daarover sprak kwam ik erachter dat niet iedereen diezelfde gevoelens had. Ik voelde me vaak buiten de groep vallen, ondanks dat ik wel vrienden had. Vele jaren later tijdens mijn ayahuasca reis kwam ik erachter dat ik iemand of iets in die baarmoeder heb achtergelaten; ik hoorde mezelf zeggen ‘Sorry dat ik je heb achtergelaten’. Er viel tien kilo van mijn schouders af en wat een verdriet kwam eruit. 

Toen ik 28 was, mijn beste vriendin voor de liefde naar Mexico verhuisde, mijn relatie uitging en mijn oma overleed, besloot ik van de ene op de andere dag dat ik een jaar door Australie en Nieuw Zeeland wilde reizen, deze behoefte had ik daarvoor nooit gehad. De dood van mijn oma was de inluiding van een sterkere verbinding met de spirituele wereld. De radio sprong soms ineens snachts aan met het liedje op de radio ‘I just came to say hello’. Haar “vertrek” deed me veel verdriet, maar bracht me dichter bij mezelf en God of de Bron.

Ik werkte in een kledingwinkel en nam nog een baantje erbij in de kroeg, ik werkte zeven dagen per week. Ik zette alles opzij voor mn reis. Na bijna een jaar hard werken nam ik ontslag en zei ik de huur van mijn huisje op. En daar ging ik… alleen naar de andere kant van de wereld - ik wilde weten wie ik was zonder familie, vrienden, werk. Ik had een geweldige reis; zeven maanden lang genoot ik intens, ontdekte ik nieuwe kanten van mezelf en voelde ik me vogelvrij, ik ging meer van mezelf houden. Toen kwam de dood weer even gedag zeggen: ik belandde in een grote bosbrand - nu bekend als Black Saturday. Omringd door een heftig brandende bosvlakte belde ik vanuit het huis waar ik verbleef mn ouders. Dat huis vloog later ook in brand toen de gastvrouw en ik er nog in zaten. Ik had aan de telefoon afscheid genomen van m’n ouders en gezegd dat ik van ze hield. Mijn moeder had daarna kokhalzend boven de wc gehangen, maar zo’n 2 uur later belde ik haar met de telefoon van de helikopterpiloot. Vele mensen stierven in deze bosbrand, maar wij waren gespaard gebleven. Ik voelde me herboren en heb bijna een jaar rond gelopen met de gedachte ‘Ik leef, ik leeeeef!!’. Achteraf een enorm kostbaar geschenk, het voelde als opnieuw geboren worden. 

Daarna wilde ik nog vrijwilligerswerk doen in Afrika. Ik kwam bij de organisatie Watoto in Oeganda terecht en werkte als nanny ;) in weeshuizen. Ook daar kwam ik in aanraking met de dood. Ik werd als een van de weinige vrijwilligers gevraagd om ook in de kliniek bij de zieke kindjes te werken of om met ze mee te gaan naar de dokter. Mij werd gevraagd of ik bij een kindje wilde zitten dat heel zwaar ademde en waarvan niet zeker was of hij het zou redden. Ik bidde terwijl ik naast hem zat, hij overleefde het. Maar er waren ook gevonden babies die het niet overleefden of vroeggeboren tweelingen waarvan een het redde en de andere niet. 

Toen ik terugkwam in Nederland wilde ik de opleiding tot radiotherapeutisch laborant volgen. Dat is het werk dat ik tot op heden doe, ik bestraal kankerpatiënten, volwassenen en kinderen. Wederom een dichte verbinding met de dood. Maar werk dat ik met veel liefde voor mijn medemens doe. En ik heb lang gedacht dat ik ook wel stervensbegeleider zou willen zijn, dat voelde passend, als een soort verlengde van mijn pad. 

Totdat ik het grote inzicht had dat de dood niet echt de dood is, maar een transformatie. Tijdens onze natuurkundelessen leren we allemaal dat energie nooit verloren gaat, maar om wordt gezet in een andere energie. Mensen zijn ook energie. We gaan niet dood, we nemen alleen een andere vorm aan. 

De rode draad in mijn leven is niet de dood, maar transformatie! De transformatie die ik heb ervaren tijdens mijn ayahuasca reizen, de transformatie die ik heb geleefd in Australie en meegenomen heb naar Nederland, de transformatie die de mooie dood met zich meebrengt. En deze transformatie heb ik vaker voorspeld gekregen; mijn leven gaat over transformeren; het oude dat ons niet meer dient los laten en in een nieuwe wereld stappen. Ik ben al deze tijd al bezig met transformeren, beetje bij beetje laat ik meer en meer los en stel ik me open voor een nieuwe toekomst waarvan ik vroeger nooit durfde te dromen. Mijn pad gevuld met persoonlijke ontwikkeling - mijn reizen, ayahuasca reizen, lichaamswerk, mn jaartraining aan de Vrouwenkracht Academie, mn Vipassana meditatie retraite, mn deep tissue massage door Maori’s, innerlijk kind werk, enz. - het is allemaal onderdeel van mn transformatie. Daarmee ook de jaaropleiding die ik nu volg tot intuïtief systemisch werker. Deze daagt me uit om nog weer dieper te zakken, meer van mezelf te laten zien, nog meer te transformeren… naar wie ik in essentie ben. Ik zou het het werk van de Ziel willen noemen, het ontrafelen van je menszijn tot je bij je Goddelijke vonk uitkomt. Dat is mijn rode draad; de dood van het menszijn en het opnieuw geboren worden, het zichtbaar worden van de Ziel. 

En psssst, ik denk dat dat het pad van ons allemaal is… En daar wil ik mensen bij helpen.