MOEILIJK KIND OF WAARHEIDSZOEKER ?
Ik leg in gesprekken vaak de vinger op de zere plek. Ik stel moeilijke vragen die confronterend kunnen zijn. Ik kan heel direct zijn. Dit doe ik vooral bij mijn familie en dit maakt me niet altijd favoriet. Mijn vader noemt me nog steeds wel eens - ik ben nu 43 jaar - een moeilijk kind. Ik kies vaak de “moeilijke weg”, ik ben eigenwijs, heb m’n eigen ideeën over hoe het wel of niet moet.
Die moeilijke weg, dat klopt. Ik geloof dat je via die moeilijke weg meer leert en meer ervaring opdoet. Dat betekent inderdaad vaak een oncomfortabel pad, met soms meer weerstand, botsingen met jezelf en anderen. Het is een ongebaand pad waar je harder moet werken - ik zie het als dichte bebossing die je weg moet kappen - om van A naar B te komen. Toch zie je op dit pad meer bijzonderheden; je bent dichter in contact met de natuur ( je eigen natuur), je leert je eigen krachten en valkuilen beter kennen, je ziet misschien soms nog wat bijzondere dieren (die ook hun boodschap voor jou hebben), kortom: je ziet tijdens de worsteling de pracht van het leven.
Mijn man zegt: Je bent geen moeilijk kind, maar vooral een waarheidszoeker. Iemand die op zoek is naar dat wat puur is, wat “klopt”, iemand die graaft en de onderste steen boven wil krijgen. Nee, dat maakt je zeker niet altijd makkelijk en ook niet populair. Veel mensen willen liever op het gebaande pad hun leven vullen met chit-chat en comfort. Een waarheidszoeker die daar doorheen banjert is inderdaad ongemakkelijk en moeilijk.
Daarnaast wordt deze waarheidszoeker vaak ook niet begrepen. Waarom zou je het leven “moeilijker” maken? Waarom zou je graven en zere plekken aanraken? Ik denk dat mijn overtuiging is dat we eerst door het donker moeten voordat we bij het Licht aankomen. Want vroeg of laat gaat de ander die graag ongemak en pijn uit de weg gaat, toch die beurse zere plekken voelen. Des te meer en langer je ze wegstopt of verbergt, des te harder ze gaan zeuren. Dus waarom uitstellen?
Daarnaast denk ik dat deze waarheidszoekers - ja, er zijn ook meerdere waarheden - een functie hebben in onze maatschappij. Ze willen ons herinneren aan de Lichtvonk die we allemaal in ons dragen. Dat Licht dat we vergeten, waardoor we soms depressief, moedeloos, ongemotiveerd kunnen raken en we ons bovenal ongeliefd kunnen voelen.
Als je namelijk weet dat er altijd een Lichtje in jou brandt, dan zul je - ook al ben je nog zo alleen - altijd Liefde voelen. Liefde van iets groters dan jouw Aardse vorm, Liefde die alles en iedereen verbindt, Liefde die nooit weg gaat, nog niet eens in jouw grootste nachtmerries. Je weet dan namelijk dat jij zelf die Liefde bent en belichaamt. Dat heb ik zelf ervaren toen ik in de bosbrand in Australië zat. Want dit Licht brengt je niet alleen Liefde, maar ook wijsheid, geluk, inzicht en een groter besef. Ik denk daarom dat ondanks dat ik veel alleen ben (als echte einzelgänger) ik me toch nooit echt eenzaam voel. Ik voel altijd een grotere Liefde. Maar om dat te kunnen voelen zul je misschien eerst door de mist over dat moeilijke pad dat lijntje moeten vinden. Als je namelijk weet, voelt, ervaart dat je dat lijntje altijd kunt vinden in je meest moeilijke momenten dan zul je daar nooit meer aan twijfelen. Dan is het als een soort maatje dat altijd naast jou loopt op jouw Levenspad hier op Aarde. Het is een geruststelling dat het - hoe dan ook - altijd goed komt. Dus dat moeilijk pad heeft mij zoveel gebracht; een diep diep diep vertrouwen in mijn Licht en Liefde. Wat niet wil zeggen dat het leven altijd makkelijk is, maar wel dat ik nooit alleen ben en er altijd voor mij wordt gezorgd, in welke vorm dan ook.
